ZWIERZENIE SKRUSZONEGO DIABŁA

Dawno temu C.S. Lewis, autor Listów starego diabła do młodego, napisał, że „ludzie wierzą w diabła albo zbyt gorliwie, albo zbyt słabo”. Tę opinię, z niemałą radością, zdaje się podzielać autor niniejszego apokryfu, Satan Asso, który tym bardziej się umacnia, im mniej go zauważamy, i tym jest szczęśliwszy, im my bardziej nieszczęśliwi.
Dość powiedzieć, że schlebia mu to, iż dziś nikt prawdziwie rozsądny już w niego nie wierzy. „Na tym – wyznaje nie bez pychy – polega moja przebiegłość, iż pozwalam ludziom ufać, że… nie istnieję.” Dlaczego zatem ta książeczka? To po prostu dowód pewności, że nie znajdzie się pośród nas wielu, którzy zechcą te Zwierzenia potraktować poważnie, a tym bardziej odnieść wprost do siebie, czytając je poniekąd a rebours.
I jeszcze jedno, ci, którzy uznają tę lekturę za stratę czasu, zyskują teraz kilka wolnych chwil, ale w dłuższej perspektywie, w wieczności, tracą jednak wszystko. Lecz o tym nasz przewrotny autor nie zająknie się ani słowem.